سردمان است

و چندين ماه قبل در چنين روزهايي هجده نفر كامروز را آفريدند و تئاتر شد عشق ِ فنا ناپذير ما !؟؟؟
و اعضاي گروه با هدفي مشترك به جلو رفتند تا به عشق خود برسند يادتونه ؟ يادتونه ؟ كه در اين ميان و در اين راه كساني بودند كه زماني كه گروه دچار مشكل مي شد با فداكاري و ايثار به حل ِ مشكل گروه مي پرداختند ؟
آنها زماني كه اعضاي گروه مي گفتند سردمان است با عشق و محبت خود ، اعضاي گروه را گرم مي كردند ، و در مقاطعي افرادي بي دليل گفتند ما اصلا مي رويم ، دلي غافل از اينكه بايد از سد ِ مهرباني و قلب رئوف آن ها مي گذشتند ،كه كار ساده اي نبود .
و آن ها تنها بلد نبودند كه خود را به ديگران نشان دهند ، بلكه تمام عشق و علاقه و تلاش خود را براي گروه گذاشته بودند و اگر مي خواستيم معني عشق و مهرباني واقعي را به ديگران بفهمانيم به آن ها زنگ مي زديم و گوشي خود را روي اسپيكر قرار مي داديم تا با كلام و سخن آن ها ديگران عشق و محبت واقعي را درك كنند و آن ها در بسياري از موارد غرور خود را زير پا مي گذاشتند و در زمان هايي كه تار و پود گروه از هم مي گسست ، تار و پود گروه را به هم پيوند مي دادند.
و واي بر ما ، واي بر ما كه در مواردي آن ها را آزرديم و از خود رنجانديم ، باشد كه ما را ببخشند.
حال مي خواهيم بگوييم كساني كه در متن خطاب بهشان داده بوديم چه كساني هستند .
آن ها كساني نيستند جز :
كَ كِ كُ كا كو كي ...كيان
سَ سِ سُ سا سو سي ... سارا


*
نويسنده ي متن : رامتين شكلاتي